ძალიან პატარა ვიყავი, როცა პირველად ფრთები ვინატრე. სიმართლე რომ ვთქვა არც მახსობს ეს პირველად როდის იყო. მაგრამ მახსოვს ყველაზე მეტად როდის მომინდა. ეს იყო ზღვაზე, როცა თოლია დავინახე. ვხედავდი როგორ დანავარდონდა , როგორ ეფერებოდა ზღვას და მომინდა მის ადგილას ვყოფილიყავი. მომინდა მეც მეფრინა ზღვის თავზე და მოვფერებოდი.

ღამით თავს ჯონათანის ადგილას წარმოვიდგენდი ხოლმე. ვხვდებოდი გაღიმებული სახით რომ ვიძინებდი. ხან ჯონათანი ვიყავი ხანაც მეტიჩარა.

იცით ალბატროსი რა არის? ის არის ფრინველი, რომელიც თოლიას გავს, მაგრამ, მას შეუძლია წლები გაატაროს ზღვის ზემოთ. შეუძლია საათობით ინარნაროს ოკიანის ზემოთ, ისე რომ ფრთები არ აიქნიოს. მის შესახებ რომ გავიგე , ჩემს ლამაზ სიზმრებს ერთი კიდევ მიემატა.

უკვე იმდენად მინდოდა ფრენა, ყველაფერი ვიყავი რასაც ფრთები ჰქონდა, პეპლით დაწყებული და ღამურით დამთავრებული. 😄😄

ამ ყველაფერის შემდეგ იყო, მწვერვალი ვაჟა, სადაც ღრუბლები ფეხთით მეგებოდა, მომინდა გამეშალა ფრთები და მეტრიალა იმ საოცარ ადგილას.

ამდენი ოცნების, ფიქრის, ლამაზი სიზმრებისა და კოშმარების შემდეგ, მე გავფრინდი. ( ვიცი, მე ისეც სულ დავფრინავდი😂😂) გავშალე ხელები, გავშალე და მივხვდი რომ ოცნება ამიხდა. იმ მომენტში , მხოლოდ ერთხელ ვიგრძენი ეს, თვალები დავხუჭე, ნიავი სახეზე მომელამუნა და მე თავისუფალი ვიყავი. მაგრამ ხომ იცით სიხარბე თავისას შვრება. მინდოდა მაღლა მეფრინა და ჰაერში მეტრიალა. იმდენად მინდოდა ზემოთ და ზემოთ ფრენა, რომ გული სასწაულად დამწყდა. დაჯდომისას წამიერად ბედნიერებამ დამიარა და გული უცბად ჩამწყდა. ვუყურებდი სხვები როგორ ნავარდობდნენ და მშურდა მათი. დასაძინებლად რომ დავწექი, მაშინ გავიაზრე ის რომ ვიფრინე. სიზმარში აღარც ალბატროსი, აღარც ჯინათანი, არც მეტიჩარა და არც ღამურა არ ვყოფილვარ. ულამაზესი თეთრი პარაპლანით დავფრინავდი და ცას ვწვდებოდი, ხეებს ზემოდან ვეფერებოდი. ვხედავდი პატარა გოგონებს რომლებიც ჩემსავით ოცნებობდნენ ფრენაზე.

მე გავფრინდი!